

von Karen Behrendt-Voigt
Nu harrn wi ja jüst werr de Tiedumstellung.
As dat anfüng, is ja ümmer opn Sünndag, dach ick so bi mie, hest ja betn Tied, is ja noch so freu, roop mol dien Schwester an.
So Klock tein, denk ick is de beste Tied.
„Na, wat mokt jüm so?“
„Wie sitt bien Eeten!“
„Bien Eeten?“
„Ja, ist doch Meddagstied!“
„Meddagstied?“
„Ja, wie harrn doch de Tiedumstellung!“
„Ja, de harrn wie, doch bie uns is dat ers tein!“
„Tein? Nee, kann ja nich wehn, wie heb twölf!“
„Hebbt jüm de Klocken een Stünn vörstellt?“
„Ja, klor!“
„Nee mien Deern, jüm haln de Klocken een Stünn torüch stelln musst! Wie hebb doch Hars!
In Fröhjohr wardt de Klocken een Stünn vörstellt!“
„Dat is jetz egol, wie eet jetz, dat Eeten steit oppn Disch und wie hebb Hunger!“
Wie hebb uns dat jetz markt, in Fröhjohr wardt de Gorrnsteul no vörn stellt und in Hars wehr torüch, nu kann nix mehr scheefgohn.